• Blockquote

    Mauris eu wisi. Ut ante ui, aliquet neccon non, accumsan sit amet, lectus. Mauris et mauris duis sed assa id mauris.

  • Duis non justo nec auge

    Mauris eu wisi. Ut ante ui, aliquet neccon non, accumsan sit amet, lectus. Mauris et mauris duis sed assa id mauris.

  • Vicaris Vacanti Vestibulum

    Mauris eu wisi. Ut ante ui, aliquet neccon non, accumsan sit amet, lectus. Mauris et mauris duis sed assa id mauris.

  • Vicaris Vacanti Vestibulum

    Mauris eu wisi. Ut ante ui, aliquet neccon non, accumsan sit amet, lectus. Mauris et mauris duis sed assa id mauris.

  • Vicaris Vacanti Vestibulum

    Mauris eu wisi. Ut ante ui, aliquet neccon non, accumsan sit amet, lectus. Mauris et mauris duis sed assa id mauris.

una historia sin final feliz...

20 de abril de 2008
hace tiempo que no te veo, que te robaron de mi vida, dejando una familia sin padre, 
una viejita sin compañero, un niño sin abuelo, una bebe sin bisabuelo, un escritorio sin su escritor, un periódico sin leer.

Un hijo sin su padre, y eso es lo más duro de superar...

fue una tarde, una de esas tardes donde el sol se pone de manera normal, donde los niños juegan en el parque sin preocuparse por lo que pase a su alrededor, donde las horas pasan de lo más normal, donde el viento corre con su ritmo de siempre. 
Salió de trabajar sin saber que sería su último día, su travesía por el zócalo de la ciudad, su último saludo a la señora de la esquina que vende pan, su último respiro de aire puro, su último instante de libertad, su ultimo adiós al niño que todos los días le decía: feliz noche señor.

Así atravesó la plaza sin imaginarse que a la vuelta de la esquina en la entrada de su casa, en una camioneta  negra con vidrios polarizados esperaban por él, sin ninguna clase de compasión, sin ningún tono de amor, sin una palabra de cariño, fue robado de su propia libertad.

Esa noche no llegó a su casa, no hubo quien dijera: -ya llegué Juana, ¿cómo te fue?, no hubo quien se sentara en la mesa y tomara el café que por  tantos años lo había esperado después de una larga jornada, no hubo quien visitara ese jardín y conversara con ellas, sus más íntimas amigas, las que no le reclamaban nada, las mejores para escuchar, esa noche no hubo más que un silencio, un silencio de muerte...

continuará...


ASÍ DE SIMPLE


No quiero seguir así, viviendo de esta manera,
cansada y esperando a que algo bueno me pase,
sentada en un sillón escuchando lo mismo de siempre,
sentada en una silla escuchando la clase más aburrida del mundo,
con el corazón en la mano, desapareciendo, por que no sabe sobre un hombre 
muy querido que desapareció desde hace más 5 meses,
con la tortura de adivinar el futuro,
pensado si va  haber un mañana, o si está habiendo un presente,
tratando de mostrar la mejor cara que puedo poner, mientras mi vida se deshace por dentro...

si, estoy harta de esta maldita vida que solo me está dejando marcas que no las puedo sacar...


Hoy descubrí.

Ella se ha cansado, de tirar la toalla
va quitando poco a poco telarañas
No ha dormido esta noche, pero no está cansada
No miró ningún espejo, pero se siente "toda" guapa 

Hoy, ella se ha puesto color en las pestañas
Hoy le gusta su sonrisa, no se siente una extraña
Hoy sueña lo que quiere sin preocuparse por nada
Hoy es una mujer que se da cuenta de su alma...

y es que a veces es tan díficil llevar la vida que llevo... ¿qué hago?