• Blockquote

    Mauris eu wisi. Ut ante ui, aliquet neccon non, accumsan sit amet, lectus. Mauris et mauris duis sed assa id mauris.

  • Duis non justo nec auge

    Mauris eu wisi. Ut ante ui, aliquet neccon non, accumsan sit amet, lectus. Mauris et mauris duis sed assa id mauris.

  • Vicaris Vacanti Vestibulum

    Mauris eu wisi. Ut ante ui, aliquet neccon non, accumsan sit amet, lectus. Mauris et mauris duis sed assa id mauris.

  • Vicaris Vacanti Vestibulum

    Mauris eu wisi. Ut ante ui, aliquet neccon non, accumsan sit amet, lectus. Mauris et mauris duis sed assa id mauris.

  • Vicaris Vacanti Vestibulum

    Mauris eu wisi. Ut ante ui, aliquet neccon non, accumsan sit amet, lectus. Mauris et mauris duis sed assa id mauris.

sólo un párrafo

14 de diciembre de 2008
Quiero ver el mundo a través de tus ojos, caminar por donde tu caminas, quiero a alguien que me enseñe a descubrir mi propio mundo, a derrotar esas cadenas que me tienen aferradas a un no sé que... solo compartiré esto no más. 

solo me conformo

7 de diciembre de 2008
viendo una papel plastificado, donde quedó impregnado tu color, olor, silueta y amor... por el momento eso me ayuda a desahogar todo lo que estoy sintiendo...

Stop!!!!

27 de noviembre de 2008

Si a mi me preguntaran cuánto cuesto en este momento, seguramente no sabría dar una respuesta exacta pues diría: mucho, más que todo el oro del mundo, típico no. Y si le preguntaran a mi papá a o a mi mamá mi valor sería una respuesta digna de unos padres que adoran a su hija.
El valor que puede llegar a adquirir cierto país, nación o un presidente depende mucho que cuánto logre hacer, cuanto llegue a impactar en nuestra sociedad. El valor de una nación depende de cuánto logre, de cómo se posicione ante los demás y de cuánto impacte. Estamos en la catarsis de un sociedad que se ve afectada por medios, bombardeos de información, guerras, dinero, hambre y el valor que le damos a las cosas ya forma parte de un tema importante entre la gente “bien” y la “x”.
Por mucho tiempo se ha estado discutiendo sobre lo que los “demás” piensan de nuestro país, de sus habitantes, de su Gobierno, resulta insultante y denigrante escuchar decir “taco bell” cuando ni siquiera se ofrece en México, o que digan “drogas”, “basura”, “corrupción” y ya no sigo por que me pongo furiosa, pero no por que me ofendan, si no porque da pena escuchar que un país tan lleno de cultura, colores, música buena, comida deliciosa, y una gran historia que contar, sea eso ahora, ¿dónde ha quedado todo lo bello que nos caracterizaba? Las chinampas, las tortillas hechas a mano, el chile que hace llorar hasta el “más machito”.
Es imposible que nuestra tarjeta de presentación sea una hoja llena de colores oscuros opacados por un mal gobierno, y una pésima democracia, donde los ciudadanos aún no despertamos de ese gran sueño provocado por esas “píldoras” que por más de 70 años nos estuvieron inyectando, nos hace falta mucho y nos queda mucho por delante pero, debemos de estar alerta a los cambios, aceptar las innovaciones, no tenerle miedo al futuro, despertar.
Nos están usando, es el colmo que aquí sea la guarida de miles de indocumentados y de exiliados extranjeros, y de un Gobierno que resguarda a los criminales más peligrosos sólo por que son de nuestro país vecino, ese país que solo nos da las sobras de su mesa llena de manjares y postres deliciosos, y nosotros como nos sentimos menos, tenemos una baja autoestima, creemos que es lo mejor que nos puede pasar.
Es tiempo de que hagamos algo por nosotros mismos, claro que podemos, ¿cómo? Empezar por pequeños cambios:

• Menos mordidas
• Menos contaminación
• Más ahorro de agua
• Más respeto al país y a sus símbolos patrios
• Votar en cada una de las elecciones
• Más sinceridad al declarar impuestos

Para que la próxima vez que nos pregunten cuánto costamos como país nos quedemos sin habla por que no podríamos llegarle al precio, y no porque no vale nada. Es hora de ponernos la camiseta de México y alzar el estandarte de la honradez y honestidad para que México avance.

mi aDaptacióN

16 de noviembre de 2008
Hasta hace un tiempo creí que podía vivir con ciertas reglas, pero al llegar aquí y analizar con las que tenía que sobrevivir y respetar, me dije: creo que son muchas y algunas están fuera de lugar.
La verdad no las leí luego que llegué a la UM, peor aún, cada día descubro que hay más reglas y ya voy a graduar. Quizá solamente conozco las que me afectan directamente, como las del internado y una que otra de la escuela. Sé que hay más pero lo que les quiero contar es cómo me he ido adaptando a ellas. Y es que como dije al principio, algunas están fuera de lugar (para mí) y hasta la fecha, a veces una que otra queja se me escapa en cuanto al tema.
¿Por qué las sentí fuera de lugar? Pueden ser varios factores. Número uno, porque nunca había vivido en un lugar así. En mi casa las reglas son diferentes en ciertos aspectos, allí no hay unidades, o si las hay pero son de una forma diferente. Si no iba a la iglesia me esperaba un sermón ya sea de mi papá o de mi mamá, aquí es una unidad sin sermón, y la verdad no sé que prefiero.
Número dos, la filosofía de la UM. Aunque en mi casa Dios ha sido nuestro principal invitado desde que yo me acuerdo, la filosofía de la Institución es un concepto de vida diferente. Todo lo que me envuelve aquí es Dios, me refiero a lo siguiente: en la escuela hablamos de Dios en algunas clases o en todas, en el trabajo hablo de Dios, en el dormitorio nos instan a seguir con Dios, mi carrera es parte de dar a conocer a Dios. En mi casa Dios es muy importante pero no lo veía tan seguido como aquí, ojo “veía”, por que sí lo sentía. En la escuela yo era la única adventista. Mis amigos no eran adventistas, la gente con la que estaba en contacto no era adventista, solo los sábados veía a gente como yo, en la semana estaba rodeada de gente extraña, aquí no.
Tres, la cantidad. En mi casa somos cuatro y el dolor de cabeza de mi papá, somos mi hermana y yo. Aquí somos más de 1000. Uno de los compromisos de la UM es desarrollar nuestra cosmovisión cristiana y sus valores están fundamentados en Dios y la Biblia, además de prepararnos en lo que nos gusta. Así que las reglas están pensadas en todo esto.
Y después de analizar todo, simplemente me tuve que adaptar porque al fin y al cabo decidí estudiar en una escuela diferente a las demás. Sabía que por ser diferente a las demás obviamente iba a haber reglas que quizá me parecieran fuera de lugar, que al estar aquí la preparación era distinta a la que hay allá afuera, que la vida aquí es la que en algún tiempo mi papá y mi mamá me inculcaron desde pequeña. Yo decidí estar aquí, y sigo aquí, ¿por qué criticar las reglas? ¿Por qué no discutirlas, si hay algunas que no me convencen? ¿Por qué no hablar?
Las reglas son parte de la Institución y ya son mías también. Y debo aprender a vivir con ellas, porque al final por reglas vivimos, por normas nos regimos y gracias a ellas hay una organización en cada cosa. Y si no estás de acuerdo con ellas te insto a que busques la mejor forma de adaptarte o de buscar un lugar en el que estés contento con ellas. Pero jamás encontrarás un lugar donde no haya reglas, y si lo llegas a encontrar, te pido un favor: avísame please.

alguna vez lo pensé

10 de noviembre de 2008
alguna vez creí que la única forma de combatir esta guerra era dejándola ganar, perderme en el mundo de la soledad, llegar a ese lugar tranquilo, lleno de paz, donde nadie te molesta, donde no hay más llanto ni dolor, donde está la gente que se portó bien y la que no lo hizo también.
Alguna vez llegué a pensar que ese lugar era el indicado para mí, pero no, estaba equivocada, aún falta, espero llegue pronto, por que lo sigo anhelando... solo que me falta el valor, no me gusta sufrir...

MIS OJOS ANTE EL DISEÑO

9 de noviembre de 2008
Simplicidad, Innovación, ciencia, tecnología, arte, moda… palabras sonadas durante toda una semana desde muy temprano hasta altas horas de la noche, una semana dedicada cien por ciento a ver lo que en el mundo se está haciendo para los que habitan en él.
¿quién dijo que el diseño era solo para adornar una pared o hacer un sillón fuera de lo parámetros que se aceptan como normales? El diseño va más allá de una fotografía con buena luz y una espectacular en una de las principales avenidas de Monterrey, el diseño busca innovar lo que ya está hecho, busca cambiar el mundo sin destruirlo, transformar una idea al punto de que el mundo sea el principal beneficiario, busca incursionar en la ecología de un plantea, en la vida de un animal, en la moda de una sociedad, cambiar, convertir y restaurar lo que ya está hecho.
Cada cuadro, forma, color, tipografía creada por un diseñador es una idea simple a la máxima potencia, ya sea para ayudar al mundo, para empeorarlo o simplemente por gusto o por expresar lo que crees y sientes el diseño es lo que hace ver el mundo desde otros ojos…

I CAN ONLY IMAGINE...

3 de noviembre de 2008
"Cuando vaya al cielo, puedo imaginar, caminando junto a tí, cuando vaya al cielo, todo lo que haré será por siempre alabarte a tí, cuando vaya al cielo, sí... rodeado de tu gloria, qué sentiré Señor cantaré de alegría o en silencio quedaré. Caeré de rodillas en tu presencia estaré. Cantaré. Aleluya, sin palabras yo quedaré, cuando vaya al cielo".

Aunque soy algo reservada en cuánto mencionar mi vida espiritual, me he atrevido a escribir lo siguiente, mejor dicho fui movida a hacerlo.
El sábado en el programa de radio qe tengo, Ely invitó a los chavos que forman parte de un grupo musical llamado X-XIREH y una de las preguntas que les hicimos fue cuál es su canto favorito y por qué, de los que tienen en su álbum, una de las intengrantes contestó precisamente que el de
CUANDO VAYA AL CIELO que es la letra con la que comenzé mi escrito, entonces le pregunté por qué y ella dijo que por que cuando estaban grabando el cd, su papá murió y el canto es una promesa para verlo nuevamente...
Entonces me hizo recordar algo que me dijo mi mamá, cuando yo le reclamaba por justicia ante la situación de mi amado abuelo; ella me dijo que no podíamos hacer nada si el ya no estaba con nosotros, lo que si nos quedaba por hacer era luchar por esa promesa de ir al cielo, luchar para poderlo ver allá, luchar contra todo lo que nos impida continuar con nuestra vida cerca de Dios, solo para verlo nuevamente, por que estoy casi segura que ahí va a estar esperandonos, para darnos un abrazo y decirnos bienvenidos hijos mios, siempre supe que los volvería a ver....

Y aunque en el fondo de mi corazón y de mi ser hay algo que se niega a creer que ya lo perdí para siempre, sé que ahí lo veré, en el gran evento, buscando a su familia, nosotros, para recuperar los besos y abrazos perdidos, estoy segura de que estará ahí, ahora solo le pido a mi DIos que me permita permancerle fiel para verlo cuando vaya al cielo y disfrutar de su amor nuevamente... nunca te olvidaré mi viejito lindo...
31 de octubre de 2008


HABÍA UNA VEZ…

En una colina bañada por el rocío del cielo y el sol resplandeciente sobre sus hermosas montañas existía el país de la vida es bella, todo era color rosa, amable, lindo bello, paciente. Los ciudadanos eran bien portados, algunos inteligentes, otros cultos, uno que otro fracasado, expertos en muchas áreas, que sorprendían a cual más visitante que pasaba perdido de su camino.
La ciudad era pequeña, tan pequeña que las noticias llegaban hasta que el último periódico era leído en el país vecino. Todo era amor y paz en ese bello lugar, hasta que un día llegó a la ciudad un viejo trotamundos que había pasado sus último veinte años degustando de la vida que los viajes complacen, el viajero al cual le pondremos Justibino era una persona desaliñada, no cuidad mucho su persona, a primera vista parecía un don nadie, según los habitantes del país la vida es bella, ah por que déjenme decirles que a pesar de que era una ciudad casi perfecta, tenía el gran defecto del prejuicio, bueno aclarando ese punto continuemos con nuestra historia. Les decía que Justibino era un persona que poco le importaba su físico, pero era muy culto, y a pesar que los únicos que libros que había leído eran la declaración de independencia de los Estados Unidos y la un libro con tapa oscura que el mismo no recordaba el nombre, podía responder hasta la pregunta más difícil que se pudiera imaginar, sin importar el área o la época, Justibino se las sabía de todas a todas. Cada tarde se reunían muchos de los niños de la ciudad alrededor de su mecedora donde acostumbraba a tomar su te, y les contaba como era la vida allá afuera en los países donde la corrupción abundaba, donde el prejuicio y la violencia eran el pan de cada día, la política hacía de las suyas, y la democracia solo era un títere de los gobiernos, pero también les contaba de las nuevas tecnologías, de la comida exuberante de los finos restaurantes y la bellezas que en ellos comían, los niños adoraban a esas historias, pero al mismo tiempo soñaban con estar en esos lugares afrodisíacos y vivir las experiencias que don Justibino había pasado. Los niños se sentían incompetentes para salir de su bella ciudad, pero don Justibino les instaba a prepararse lo mejor posible para cuando fuera el timepo de salir a esos lugares bellos… bueno para no hacérselas tan larga la historia por que de seguro ya se cansaron de leer, Don Justibino ideó un plan para que los niños no se dieran de topes al salir de su bella y hermosa ciudad; más que un plan era una manual donde abordaba temas que deberían de tener en cuenta para poder sobrevivir en su estadía por aquellos rumbos, el manual tenía una sola página y decía más o menos así:

“nunca creas lo que la gente de adentro te diga cómo es allá afuera pues ellos jamás te dirán lo que realmente es… si quieres conocer allá afuera ya es tarde para que lo hagas, pero bueno aventúrate a ver qué pasa, ten cuidado, no vayas a morir en el intento, aquí te dejo media hoja en blanco para que anotes tu dirección por si algún día te das cuenta que naciste solo para vivir en esta ciudad y quieres regresar y comenzar de nuevo. Con amor Justibino el señor que nació en el país de la vida es bella”.
(cualquier parecido con la realidad es pura ficción)

UNO MÁS AL MONTÓN

27 de octubre de 2008


uno más que se agrega a la lista interminable de desempleados, de dolidos por el amor y muchas cosas más, dependerá de el y solo de él ser la diferencia y distinguirse del "montón".
auque a decir verdad, fue una experiencia maravillosa compartir ese momento que pareciera tan x. un momento que hay que vivirlo para comprenderlo. bienvenido baby!!

...

21 de octubre de 2008
21 octubre 2007
La primera vez que escribí esta historia fue exactamente el 20 de Abril de este año, pero comenzó hace exactamente 365 días y unas cuantas horas.
Una tarde de un bello domingo... cuando el solo salió normalmente, cuando nadie se lo esperaba, cuando yo era feliz, cuando todo era diferente.
lo útimo que supe de él:
y ahí tenían a Luis Fierro, quien usaba un pantalón de tela café, camisa cuadrada y estaba descalzo.
el último recuerdo: un vídeo desgarrador que implora ayuda a amigos y familiares para pagar el rescate.
tu última palabra: no me acuerdo...
tu última mirada: mirando al cielo pidiendo por tu vida.
mi último abrazo; no lo recuerdo.
tu última sonrisa: no estuve ahí para verla
¿por qué te fuiste? ¿por qué me dejaste así? ¿por qué sufriste? ¿por qué fuiste tu? ¿por qué no fui yo? ¿por qué no te volví a ver?
no tengo respuestas... no tengo explicaciones, no se que te pasó exactamente, ni siquiera se por que escribo como si me leyeras... no se por que ya no estás aquí... maldita sea la hora en que aparecieron esos malditoss y te llevaron lejos de nosotros, de tu familia que a tu modo te amaba...

va de nuevo...

19 de octubre de 2008
duele tanto no tenerte aki, no sentirte, no amarte, no saber que me amas, el no pensarte
duele, duele, duele saber que tu amor no es para mí y duele verte feliz y no precisamente por mí, duele y duele mucho aquí en mi ser, en mi corazón en mi alma...
duele y duele mucho!!!!!!!

UN RECORDATORIO LATENTE

12 de octubre de 2008

Cada día, cada hora, cada minuto, cada segundo en este lugar, es un recordatorio latente de mi objetivo, de mi razón de ser, y es que para esto nací, para esto g estoy educando, para ser lo que quiero ser, para decir al mundo lo que soy, lo que siento; por medio de mis palabras, mis escritos, mi voz, mi cuerpo, cada día en esta escuela es un recordatorio de que mi preparación no es solo para un año después de mi salida si no para toda la vida, para emprender el vuelo y salir del capullo en donde estoy protegida.
Cada clase, cada profesor, cada tarea, cada blog me recuerda que un día estaré sola sin nadie a quien acudir para una aclaración, así que por el momento tengo que aprovechar cada segundo de la clase, exprimir al maestro, aprovecharlo por que dentro de muy poco me encontraré sola en mundo lleno de fieras voraces que se aprovechan de los lindos corderitos.
Así que no te aburras de la clase de cuatro horas o del bla, bla, bla, (según tu) del profesor, que cuado estés a un paso de dar ese gran paso (no solo la graduación) sentirás lo que yo ahora siento, querrás recorrer esos años y volver a comenzar o le dirás a tu coordinador que habrá un nuevo año, pero no pasará tendrás que aceptar tu cruda y cruel realidad: ya creciste.

¿Ahora que me pongo?

9 de octubre de 2008
Faldas, shorts, pantalones, consecuencias del pecado (…) pensarán que estoy loca, pero es la verdad. En el principio cuando Adán y Eva vivían en su hermoso Jardín, no se preocupaban por qué ropa iban a usar durante la semana. Gracias a su pequeña caída se dieron cuenta de su desnudez y decidieron cubrirse.
Mi preocupación es, cuándo debo usar un tipo de ropa y cuándo debo quitármela. Porque pareciera que los sábados mi bello pantalón se transforma durante la noche del viernes en un horrible y feo pecado. ¿Pecado? Eso me han hecho ver quienes me lo prohíben. ¿Por qué preocuparnos tanto por la ropa que vamos a usar si lo importante aquí, según nuestro slogan, es el servicio y la pasión? ¿Por qué prohibir cierta ropa si lo que importa es cuánto has aprendido? ¿Por qué?
Llevo cuatro años tratando de hallar un respuesta convincente, pero hasta la fecha no hay un fundamento que sea fuerte para decidirme a dejar a un lado a mi “amado y bello” pantalón y vestirme mi (también) amada falda. No estoy en contra de las faldas, estoy a favor de las que comprueban que con un pantalón pueden verse formales y mucho más profesionales que con una falda de mezclilla y chanclas.

un gran abrazo

2 de octubre de 2008

En esos momentos donde las palabras salen sobrando, lo único que viene a aliviar tu alma es eso que no se ve, pero que se siente cerca, muy cerca del alma y de tu corazón,  que viene de lo  más sincero y que promete no aliviar tu dolor, pero si hacerlo menos...

Algo lindo que compartir

23 de septiembre de 2008
Y es que ya casi es hora de despertar, hasta hace un tiempo, mi actitud hacia la vida era: "tengo miedo de graduar", pero de un día para acá me he dado cuenta de que, para esto nací, para esto me hizo Dios, para disfrutar de hacer lo que me gusta, para hacer y deshacer ideas, para robarlas, para experimentarlas, para repararlas, para enfrentarte ante gente más preparada, inexperta, pedante, de todo tipo. Quizá mi miedo sea dejar este lugar que tantas cosas me ha enseñado, que tantas lágrimas me ha hecho derramar, que tantas carcajadas ha sido víctima, de este lugar que me descubrió, de esas personas que me aman, qe amo, de mis amores posibles, imaginarios, imposibles, de mis jefes, de mis profesores, de mis amigos, de todos.
Un día desperté y recordé esa promesa que me hizo cambiar de opinión: no nos vamos a separar, vamos a seguir en contacto, nos veremos seguido.
Todo esto me asusta, pero es una gran oportunidad para demostrarme cuánto se, cuánto puedo hacer y cuánto puedo llegar a amar. 
Hoy desperté con las ganas de vivir esa vida que tanto he soñado, estoy a un paso de cumplir ese sueño, de ver felices a mis padres, estoy a un paso de una felicidad plena y una desilusión a medias, estoy a un simple paso. AHora estoy lista, se que ustedes serán parte de mi vida por siempre.

Un sólo día.

16 de septiembre de 2008
  • Dicen que hay que vivir cada día como si fuera el último en esta tierra, que ironía, ser felices antes de morir, no se te hace raro eso?, para mí lo es, pero no se que tanta atención le presto, lo que si se es que hay que aprovechar cada una de esas oportunidades que la Vida, bueno Dios te presenta, un atardecer, la lluvia, tus amigos, tus libros, tus sueños, tu familia.
  • Uno nunca sabe cuando será la última risa, el último llanto, la última sonrisa, el último 15 de septiembre, la última navidad... Haz lo que quieras, disfruta de la vida pero recuerda que hay límites, ¿qué? ¿límites? no importa tu sabrás cuando ignorarlos...

reEsignación.

14 de septiembre de 2008
No, no es necesario que lo entienda
porque nunca le ha servido la razón al corazón, 
el corazón no piensa.
No mi vida para qué te esfuerzas, 
no me tienes que explicar, siempre amaré tu libertad
por mucho que eso duela.
Y sí, entiendo que quieres hablar
que a veces necesitas saber de mí
pero no sé si quiera saber de ti, 
vivir así, seguir así
pensando en ti...

años y más años

8 de septiembre de 2008
dicen que a veces los años pasan y no t das cuenta, para mí han pasado rápidamente, no me he dado cuenta que ya comienzo a tener más amistades, cambios en mi forma de ser, en mi forma de pensar en mi forma de actuar, comienza a interesarme cosas que antes no, eso da cuenta de que los años no pasan en vano.
Hoy fue un día diferente ante los demás, hoy fue un día donde decidí ser feliz, hoy descubrí la fórmula que tanto tiempo había buscado desesperadamente, no se cómo definirla, but la tengo, es incolora, inodora, no tiene sabor, solo se que hoy decidí cambiar, tirar esos meses a la basura, esos meses que duraron una eternidad, hoy decidí ver el mundo desde otra perspectiva, sólo quiero vivir lo mucho o lo poco que me queda vivir, y quiero que me recuerden como la niña loca feliz, divertida, que veía lo bueno ante todo, no como la niña de corazón oprimido por un dolor que no pudo superar y que no supo cómo hacerle para olvidar.
Y aunque la herida aún no sana, las ganas de vivir feliz son más grandes.

hoy decidí despertar

26 de agosto de 2008
sí despertar de ese sueño tan largo y pesado, lleno de lágrimas, suciedad, desamor, soledad, apatía, hoy decidí levantarme y quitarme esa venda, quiero ser feliz, quiero vivir lo último que me queda a lado de mis amigas, a lado de las personas más amadas, aunque en mi corazón siempre habrá un recuerdo tuyo, no quiero dejarte atrás pero tengo que hacerlo, la vida debe continuar, no puedo quedarme cruzada de brazos, viendo como te desapareces de mi mente, de mi corazón, quiero tener un recuerdo bello de tí, quiero recordarte acostado en esa hamaca, viendo la Tv y tomando ese cafe que tanto te gustaba, solo quiero que estés en mi corazón.
Si vives te amo y lo sabes y si no es así, si la vida te ha quitado de mi, te llevaré por siempre en mis recuerdos... te amó y te amé. hoy quiero derramar la última lágrima y cerrar este ciclo, quiza no sea tan fácil, pero lo lograré, se que si ya no estás aquí no se puede hacer nada, pero donde quiera que hayas estado se que siempre pensaste en nosotros...
ya no quiero llorar más. Hoy termino.

eres lo qe tanto pedí

14 de agosto de 2008
no se cómo explicar esta emoción, pero hoy cuando, tus ojos se miraron con los míos y ambos decidimos ignorar ese suceso, sentí como una chispa recorrió todo mi cuerpo y llegó hasta ese lugar donde hace mucho esta desolado, no creo que seas el mejor, pero tampoco pienso que eres el peor.
Quisiera poder decírtelo a la cara, pero creo que me faltan fuerzas para parame frente a tí, mirarte y mirarte sin ningún temor y confesarte todo lo que mi alma piensa de tí, quizá sea la próxima vez que te vea, quizá sea la próxima vez que te sueñe, quizá algún día se haga realidad.

Un día díficil

hoy no escribiré sobre mis dudas existencialistas  o de mis días depres, ya se que el título es el de siempre y que con tan solo leerlo hasta me imagino lo que contiene, pero hoy no.
Hoy fue un día muy difícil pero divertido y muy estresante, hoy se llegó el gran día que tanto había esperado, el montaje musical, oh que bueno estuvo eso, todo salió de maravilla, los músicos, el sonido /más o menos/ creo que la gente se llevó muy buena impresión del trabajo que hicimos, hoy me dí cuenta que vale la pena la gente que te rodea, que en el mundo hay más personas, no sólo para fastidiarte y hacerte la vida imposible, si no para ayudarte y decirte que cosas te convienen, hoy aprendí que el trabajar en equipo trae buenos resultados, que Dios te pone a tu alcance a personas inteligentes para sacarte del hoyo en el qe estás metido, pero bueno antes de meterme a lo cursi, mejor terminemos con esta conversación, sólo quería decirte que estoy muy feliz por que al fin terminó todo esto....
mañana un nuevo día.

historia dE un despedida siniEstra

12 de agosto de 2008
Mientras ella tomaba la mano de su sueño, ella observa por la ventana la escena de lo que por tanto tiempo ha soñado, de lo que pareciera estar tan lejos y a la vez tan cerca, de lo que cree que solo es un sueño o una realidad ausente, al despedirse sentía que su corazón se partía, que sus huesos se debilitaban, que su alma se derretía que su corazón se iba junto con ese sueño que un día tuvo y que hoy lo había tenido enfrente por un segundo, su ausencia marcó la diferencia entre ella y quien observaba por la ventana.
te observaba y me daba cuenta lo feliz que eras, mis ojos y mi corazón se llenaron de gozo, felicidad, algo diferente a todo lo vivido, descubrí que la felicidad siempre viene acompañada de un dejo de incertidumbre y tristeza, que la felicidad no es al 100%, que la felicidad es algo fantasioso, algo siniestro, algo que enciende y algo que se apaga pronto que hace recordar que la angustia y la desesperación siempre estarán conmigo...
la vida dolerá demasiado aki sin tí.

KAmbio dE aiRe

11 de agosto de 2008
Un cambio de aire a nadie le cae nada mal, espero que los fans del programa no vean esto, es que me he robado el titulo, pero me parece apropiado para mí.
El respirar algo diferente una que otra vez es muy bueno, y no me refiero a eso que te hace volar y subir hasta un cielo que pareciera cerca, no ese no, un aire lleno de paz, donde estés tranquilo solo pensando en lo bueno y malo que has sido, en la inútil i utíl que has sido, en lo feliz y lo infeliz que puedes llegar a ser.
reflexiona, piensa, cambia, amenza, es cuestión de encontrarme conmigo mismo.

UN MUNDO ABURRIDO?

5 de agosto de 2008
dice una canció que el mundo sería aburrido, si no hubiera colores y más cosas. Yo agregaría que sería muy, muy aburrido si no hubiera dolor, enfermedad, amor, desamor, corazones rotos, etc.
¿Qué mas da? una vida como la mía jaja

sigo en la búsqueda

31 de julio de 2008
solo soledad, llanto, sueño, cansancio, no se como describirlo. 
espero que llegues pronto.
25 de julio de 2008


Hay cosas que jamás se olvidan, gente viene y gente va, la que se queda es la que te dará grandes satisfacciones, la vida se compone de cosas que a veces no entendemos, cada día hay nuevas oportunidades de conocer gente, de realizar nuevas cosas, la vida es una rueda de la fortuna, subes, bajas, te mareas, gritas, te asustas. 

ExplosióN!!

21 de julio de 2008


Tengo tantas ganas de gritarlo y decirlo al mundo, pero tu y sólo tu mi querido diario tienes derecho a recibir este secreto... siento que mi corazón está a punto de estallar, si tan sólo supiera por qué, siento como que algo nuevo está por sucederme como si por fin llegara lo que tanto he esperado, es toda una nueva experiencia, siento que extraño, que amor, que lloro, que río, ni yo misma se definir está situación.

Algo nuevo

15 de julio de 2008
toda una odisea, que el trabajo, que la radio, que mi jefe, que ya me tengo que ir...
muchas cosas por hacer, pocas por decir...
hoy no tengo ganas de escribirte.... te amo... eso fue lo último que escuchó en su último suspiro

niñas desveladas

9 de julio de 2008

saben que pensaba escribir un largo post, pero que flojera, además muero de sueño, ya mañana si tengo ganas escribiré algo lindo. Mer anda, ayudame con un guión sólo uno''??? siii

esta foto la acabo de tomar hace unos segundos, ya es muy noche... Linett no sale por que ya está dormida jeje. Mer ayudame anda si??????

besos


Un NUevo dEscAnSo...

4 de julio de 2008
por fin llegó el viernes amado, al decir verdad no estoy tan feliz, pues todos salen para estar en compañía de sus familiares y yo, sólo observo como se alejan, y es que aunque parezca que las distancia es más corta, no lo es, no voy solo por la distancia.
Ella huye, huye de su lugar, de su infierno, de su angustia, de un delirio que comienza en cuanto entra a una casa y ve una silla vacía, la única forma de olvidar que ella encuentra es huir si, sólo huír...

UN BREAK

3 de julio de 2008

estoy algo cansada, necesito despejar mente, alma y cuerpo, a veces las cosas no salen como quisieras o no son lo que imaginabas, pero en el intento te puedes quedar, no permitiré quedarme ahí, saldré adelante
 aunque la lluvia me moje, aunque la lágrimas quieran salir, aunque esté lejos de los que me aman, aunque no hable con quien más quiero y no se por qué me dejó de hablar, aunque el camino sea duro, aunque haya tropiezos aunque vengan y vayan enfermedades, sólo quiero un break, si un momento de paz, para contemplarme a mi misma...
solo necesito un momento, si, un momento.

ALGO INCIERTO

30 de junio de 2008

si lo que viene es incierto, lo que vivimos es confuso, pero de eso vivo, de eso respiro, de eso hablo, de eso lloro.
Lo incierto viene y se queda, preocupa y logra llenar mi sEr.

ALGO INESPERADO

27 de junio de 2008

Todo comenzó una noche con un sutil dolor de cabeza y no le hizo caso pensó que pasaría, pero cuál sería su sorpresa, horas más tarde, en un abrir y cerrar de ojos, ella se encontraba en una habitación del hospital amordazada por esas agujas llenas de medicamentos, con la agonía de que quizá ese sería su fin, después de tres largas horas la vida regresó a ella, se notaba le costaba mucho volver a luchar para no decaer, pero quedó claro que esa era la oportunidad perfecta para desaparecer de este mundo que solo le ha dejado lágrimas y penas de las que aún quedan secuelas, quedó claro que la vida viene y se va en un segundo, quedó claro que ella aún desea vivir...

SHINE A MUERTO

18 de junio de 2008
Así es murió el 15 de Junio de este año, antes de partir a una comida con mi papá para festejarlo, yo tenía que ir al baño antes de salir, pero no me percaté de que había una cubeta cerca llena de agua y en un abir y cerrar de ojos, mi cel que iba cerca de mis piernas salió huyendo y en un salto desesperado y suicida cayó a la cubeta, de inmediato lo traté de rescatar, lo saqué, le di los primero auxilios y al parecer estaba bien, prendía y toda la cosa pero después de unos minutos su rostro se apagó y no encendió, lo he llevado a varios especialistas pero todos me dicen lo mismo, que me resigne, o que compre otro, ¿se imaginan? ay pobre de mí, tan acostumbrada que estaba a él.
Así que por el momento estoy sin cel, logré rescatar el chip, pero lo demás valió,  y pues no creo que me compre otro por lo pronto, mi papá me lo dejó muy claro cuando se eneteró del suceso y no fue muy dulce que digamos, jeje, en fin. fue un accidente, a cualquiera le puede pasar, así que el próximo será uno de esos baratitos a las posibilidades de mi sueldo jiji, espero convencer a alguién pa qe no sea tan chafis... para cualquier cosa escriban a mi correo o a mi blog y si es muy muy urgente hablen a mi casa, el número se los mando a su correo, por cuestiones de seguridad, ya saben, ahh y por si quieran cooperar para una noble causa y aportar un granito de billetes para mi nuevo baby también les mandaré mi número de cuenta jeje.

MI REGRESO

Por fin aparezco después de suficiente tiempo ausente, pobre de mi compu ahi abandonada por tener internet, jeje, pero ahora ya.
Así que para todas mis fans (ejem solo 2) ya pueden escribirme y de todo, prometo postear más seguido de todo lo que pasa a mi alrededor, por lo pronto no hay nada interesante en mi vida, estoy trabajando con mis papás en la tienda y de vez en cuando mi papá me lleva cerca de la playa para que practique en un carro standar, he mejorado bastante, en fin, pero según el me falta jaja, la verdad prefiero mi azulito medio viejito pero es automático, pero voy a poder van a ver que si, jeje.
Y pues en mi casa... después les cuento en un correo.
lo que me molesta es que está haciendo un calor de la fregada que me pone de muy mal humor, asi que tengo que estar frente a un ventilador por que si no me derrito....

Algo

18 de mayo de 2008
hay algo que me hace reír, soñar, gritar desesperadamente, hay algo dentro de mi y no entiendo que es, y mucho menos el por qué.
Hay algo que me hace soñar, hay algo que me dice que no estoy bien y no lo puedo decifrar, solo necesito un segundo, un minuto, una vida....
y si me muero... no se que hacer.

MI BUBULUBU

13 de mayo de 2008

 

Hay pero que rico estuvo el bulubu, aunque a decir verdad no me gusta tanto, y eso que los chocoloates, mmm, son la gloria para mí,  es que es  esa consistencia al probarlo, chocolate con eso rosa, cómo se llama, no lo sé, solo se que es extraño en tu boca, es como estar sola en tu habitación, acostadita en tu cama o mirándote al espejo meditando lo que la vida te ha dado y falta por dar, y te preguntas, si has aprovechado todo eso que has vivido, si lo has hecho bien, qué es lo que has hecho mal, y cómo vas a enfrentar lo que viene. Es algo extraño, pero a veces es bueno estar sola y pensar en todo eso, revivir cosas, llorar en algunas ocasiones, gritar, reír, yo que se tantas cosas, lo mejor de todo es que cuando estas así, nadie te puede refutar ni reclamar nada, ¿quién? si estás sola.

REBECA.

10 de mayo de 2008

un dulce nombre al escucharlo, mi madre, la que siempre está conmigo, la que acepta mis errores, la que me abraza después de haber fracasado, la que me da un beso después de castigarme, la que es más que una madre, gracias por ser mi compañera, mi amiga, mi cómplice, mi consejera, mi peor enemiga por que no te podría odiar, no se por qué me amas tanto si estoy tan lejos... gracias a enseñarme a vivir,  a ver la vida con otros ojos, por enseñarme a perdonar, por cuidarme, por ayudarme a enfrentar lo que me daba miedo, gracias por ser tu simplemente. te amo y eres el gran ejemplo de mi vida. Gracias por inculcarme lo bueno y dejarme ser libre.
tE amo mamá.
te kiero como dos kilos.

UNA HIstoria sin final. (versión corregida)

Hace tiempo que no te veo, que te robaron de mi vida, dejando un vacío en mi corazón, en mi ser, en mi alma, desapareciste dejando una anciana sin su compañero, un niño sin su abuelo, un escritorio sin su escritor, un periódico sin leer, un hijo sin su padre y eso es lo más difícil de superar.

Fue una tarde donde el sol se pone de manera normal, donde los niños jugaban en el parque sin importarles lo que sucedía a su alrededor, donde el calor hacía de las suyas .

El reloj marcó las 6:00 de la tarde indicando que era hora de terminar la dura jornada de trabajo que para él comenzaba desde las cinco  de la mañana,   que manía de levantarse tan temprano, nada más para despertar a Juana que con sus ruidos, como todos los días, pidió ayuda para cerrar esa puerta pesada y que no podía cargar debido a su edad y frágil brazo que nunca hizo caso de atender, ahh como era terco.

Cerró su negocio y decidió adelantarse (es que siempre Irma lo acompañaba a su casa), no quiso esperar a nadie más , ahh, si tan solo hubiera esperado cinco minutos, en fin, no lo hizo, tomó la canasta que le Liodo al medio día para que se echara un taco, pasó por una zapatería y observó al dueño , su hijo, y con un gesto le dijo adiós.

Pasó por la plaza y saludó a la señora que vende pan, observó esa fuente que ya no encendían desde mucho tiempo atrás, nunca se imaginó que esa caminata sería la última, que a la vuelta de la esquina en la entrada de su propia casa, estarían esperando por el, en una camioneta con vidrios polarizados, lo forzaron a subir, sin ningún tono de amor y compasión, sin ningún tipo de cuidado a un anciano de 77 años.

Esa noche no alcanzó a entrar a su casa, no hubo quien dijera, -ya llegué Juana, cómo sigues, no hubo quien tomara esa taza de café que por tantos años lo esperó, no hubo quien saliera al patio a conversar con sus más íntimas amigas, que cuidaba con tanta delicadeza, no hubo quien se acostara en esa hamaca verde a ver el noticiero chafa del canal ocho, esa noche lo único que hubo, fue un silencio, un silencio que ha durado más de seis meses y que no me deja terminar esta historia, esa noche lo único que hubo fue un silencio… un silencio de muerte.

 

una historia sin final feliz...

20 de abril de 2008
hace tiempo que no te veo, que te robaron de mi vida, dejando una familia sin padre, 
una viejita sin compañero, un niño sin abuelo, una bebe sin bisabuelo, un escritorio sin su escritor, un periódico sin leer.

Un hijo sin su padre, y eso es lo más duro de superar...

fue una tarde, una de esas tardes donde el sol se pone de manera normal, donde los niños juegan en el parque sin preocuparse por lo que pase a su alrededor, donde las horas pasan de lo más normal, donde el viento corre con su ritmo de siempre. 
Salió de trabajar sin saber que sería su último día, su travesía por el zócalo de la ciudad, su último saludo a la señora de la esquina que vende pan, su último respiro de aire puro, su último instante de libertad, su ultimo adiós al niño que todos los días le decía: feliz noche señor.

Así atravesó la plaza sin imaginarse que a la vuelta de la esquina en la entrada de su casa, en una camioneta  negra con vidrios polarizados esperaban por él, sin ninguna clase de compasión, sin ningún tono de amor, sin una palabra de cariño, fue robado de su propia libertad.

Esa noche no llegó a su casa, no hubo quien dijera: -ya llegué Juana, ¿cómo te fue?, no hubo quien se sentara en la mesa y tomara el café que por  tantos años lo había esperado después de una larga jornada, no hubo quien visitara ese jardín y conversara con ellas, sus más íntimas amigas, las que no le reclamaban nada, las mejores para escuchar, esa noche no hubo más que un silencio, un silencio de muerte...

continuará...


ASÍ DE SIMPLE


No quiero seguir así, viviendo de esta manera,
cansada y esperando a que algo bueno me pase,
sentada en un sillón escuchando lo mismo de siempre,
sentada en una silla escuchando la clase más aburrida del mundo,
con el corazón en la mano, desapareciendo, por que no sabe sobre un hombre 
muy querido que desapareció desde hace más 5 meses,
con la tortura de adivinar el futuro,
pensado si va  haber un mañana, o si está habiendo un presente,
tratando de mostrar la mejor cara que puedo poner, mientras mi vida se deshace por dentro...

si, estoy harta de esta maldita vida que solo me está dejando marcas que no las puedo sacar...


Hoy descubrí.

Ella se ha cansado, de tirar la toalla
va quitando poco a poco telarañas
No ha dormido esta noche, pero no está cansada
No miró ningún espejo, pero se siente "toda" guapa 

Hoy, ella se ha puesto color en las pestañas
Hoy le gusta su sonrisa, no se siente una extraña
Hoy sueña lo que quiere sin preocuparse por nada
Hoy es una mujer que se da cuenta de su alma...

y es que a veces es tan díficil llevar la vida que llevo... ¿qué hago?

¿y cuándo somos fuertes?

15 de abril de 2008

una más...

13 de abril de 2008
Tengo que admitirlo, me siento hasta cierto punto un poco triste por no haber tenido esa cercanía, si eso, que según meruchas iba a ser el click que necesitaba, pero en fin, no importa tanto, oh si'? no lo sé, no estoy tan segura que sienta realmente en cuanto a lo que pasó h
oy, o mejor dicho a lo que no pasó.
Esperaba que por fin, ese chico por los que estas últimas noches mi corazón comienza a latir más rápido, por el que se me va el hambre, por quién aparece hasta en mis sueños jaja, la verdad es que me proyecto demasido, mujeres al fin, como nos encanta subirnos lo más alto y cuando nos percatamos no llevamos paracaídas jajja, yo si llevaba pero no supe como abrirlo, así que alcancé a meter mis manos y pies, pero fue duro el trancaso jaja, en fin, no se por qué sigo hablando de él, si ya no debería importarme, quizá no sea para mí, quizá mi destino sea la soledad, o el amor hasta una edad mucho más madura o simplemente nunca lo habrá, mientras eso pasa, me refugiaré en lo que más amo...

Y SOLO SE ME OCURRE AMARLOS

10 de abril de 2008

No se emocionen no voy a hablar de él, si él, el niño que me trae media loquita, que me hace pensar una que otra vez en lo qué sería mi vida si estuviera a mi lado, pero bueno ya lo dije, no les voy a hablar en esta ocasión de él.

Los ganadores de este puesto y no sólo en mi blog, si no de mi vida, corazón y pensamiento son: mi amada familia, conformada, por mi papí el panzoncito (Moisés), mi ma hermosa, adorada y encantadora mamibertha (Rebeca) y la más peke de la familia pero no por eso menos importante mi querida flakita (Anahí).
Adoración total, perfección diría que aún no la tenemos, pero creo que vamos en busca de ella, amor, si, y mucho,  quizá el necesario para que día con día sea derramada una lágrima por la ausencia de ese elemento fundamental,  (yo) (ellos),  nos necesitamos y el cuadro no está completo más.
Un día se me ocurrió dejar ese nidito de amor, ese lecho de paz, una cuevita de sonrisas, amarguras, incomprensión, risas, juegos, qué se yo, y anhelo en día cuando pueda regresar agregarme nuevamente y ser parte de lo que un día fue una familia de 4, ahora son tres  y una de vacaciones, ja, si de cuatro meses y que regresa y sólo esta mientras descansa de esas vacaciones de 4 meses que se echa en un lugar extranjero, lleno de ideas raras y diferentes a las que había estado acostumbrada a vivir, pero eso es otra historia.
Se que cuando ese momento se llegue, encontraré mi casa abierta de par en par, y encontraré esa familia que un día abandoné, pero que solo en presencia, por que el día entero están en mi pensamiento.
 
encontraré a esa señora que ya pareciera que la edad la come día a día, pareciera que su cabello ha sido cambiado por otro color al original, y que esa piel ya no es la misma que me acariciaba mientras tenía frío o miedo en una de esas noches de terror, pareciera que a habido un pequeño cambio, pero sólo en lo físico,  bueno creo qe no, su amor por mi quizá a aumentado, o será que era tan pequeña que no lo comprendía, era tan inmadura que no lograba entender las charlas largas de casi dos horas a una persona que yo no podía ver, pero que según ella, si lo podíamos sentir, cómo comprender todo eso que me ha dicho, lo que me a enseñado a enfrentar, o que me decía como enfrentarme a esos niños que no me querían, como sobrellevar todos mis trauma, como enfrentar simplemente la vida.
encontraré también a ese señor que pareciera que está viviendo y tratando de sobreponerse a un dolor que aún no comprendo, que lo come por dentro y lo deja feo por fuera, a ese señor que se sacrifica desde hace mucho tiempo por alguién que quizá ni valga la pena, que quizá llegue a fracasar sin darse cuenta, pero eso a él no le imprta, continua con esa confianza ciega en laguién que promete ser la mejor ante todo  y que le cuesta cumplir, ese señor que trata de salir adelante de todo y de todos y que me a enseñado como enfrentar la vida sin preguntarme el por qué suceden esas cosas, si, ahí estará también, quizá con algunos kilos menos...
y por supuesto que también ahí estará esa niña, delgada, inofensiva y que pareciera ser ingenua, en busca de eso que perdió y que aún no sabe qué es , pero que está segura de que algo perdió, si, esa niña, que en los últimos años se a transformado en otra, mujer, hermosa y de carácter duro que jugaba conmigo a la casita o al banco o a  ver quién podía dar más besos a ese panzoncito de bigote y abdomen sexy, ella, mi hermana que un día fue una desconocida, pero que ahora comienza a encontrarme y a aceptarme.
sé que los encontraré, tal y como los dejé, solo hay algo que me queda duda.
¿será que regresará la misma que dejaron ir?

¿es verdad qE te amo?

7 de abril de 2008
amo lo que veo y lo que ocultas 
amo lo que muestras o insinuas 
amo lo que eres o imagino 
te amo en lo ajeno y lo que es mio 
amo lo que entregas, lo que escondes 
amo tus preguntas, tus respuestas 
yo amo tus dudas y certezas 
te amo en lo simple y lo complejo
y amo lo que dices, lo que cayas 
amo tus recuerdos, tus olvidos 
amo tus olores, tus fragancias 
te amo en el beso y la distancia 
y amo lo que amas, yo te amo 
te amo por amor sin doble filo 
te amo y si pudiera no amarte, se que te amaria aun lo mismo 
y amo lo que amas, yo te amo 
te amo por amor a dar lo mio 
te amo con orgullo de quererte porque para amarte yo he nacido 
mo lo que seas y lo que puedas 
amo lo que afirmas, lo que niegas 
amo lo que dices, lo que piensas 
te amo en lo que mides y lo que pesas 
y amo lo que atrapas, lo que dejas 
amo tu alegria y tus tristezas 
te amo en la carne y en el alma 
te amo en tus crisis y en tus calmas 
amo lo que pides y regalas 
amo tus caricias, tus ofensas 
amo tus instantes y lo eterno 
te amo en tu cielo y en tu infierno 
y amo lo que amas yo te amo 
te amo por amor sin doble filo 
te amo y si pudiera no amarte se que te amaria aun lo mismo 
y amo lo que amas yo te amo 
te amo por amor a dar lo mio 
te amo con orgullo de quererte porque para amarte yo he nacido

...

25 de marzo de 2008
o


this song.... ohhhh qe cosas no??

¿Miedo?

15 de marzo de 2008

esta semana he sido atiborrada sobre este tema, y es que la verdad no me gusta hablar mucho de eso, por que soy muy miedosa, a todo, a los temblores, al futuro, a los chicos guapos, y mi más grande miedo a la muerte, un horror.
En cuánto al miedo al futuro, creo qe hasta cierto punto es muy normal, enfrentarse a algo nuevo deja cierta incertidumbre, el pensar que va a pasar mañana o si el chico del comedor te hablará y surgirá algo más que amistad te invita a tener miedo, pero de miedos vivimos y de miedos moriremos también, sólo es cuestión de canalizarlos y sacarles provecho.
Cuando era pequeña y había algo que me aterraban eran los temblores y hasta la fecha, recuerdo a mi mami a mi lado, abrazandome y secando mis lágrimas, ahora ya no está conmigo, pero cada vez qe tengo miedo, recuerdo que así como ella estaba a mi lado en esos momentos de miedo, siempre hay personas que están para que superes ese miedo.

AMistades


soy feliz por que se qe hay gente que me ama y siempre estará conmigo para lo qe necesite, dicen qe las amistades vienen y van, pero las qe yo tengo vinieron y se van a qedar conmigo.

Ñaña: no se que haría sin ti.
mer: tampoco se qe haría sin ti


las amo y podría escribir toda una página spbre ustedes, pero pa qe cansarme, si ya lo saben.

gracias x todo lo qe me han dado

NORMAL

24 de febrero de 2008




sabes qe MeR? está será nuestra canción.

...


a veces es tan dificil dejar a trás ese pasado, olvidarse de él, ¿cómo olvidarme de ese pasado si el futuro me lo recuerda?, eso de que perdona y olvida, no es nada fácil y no tiene loógica para mí, si quedan cicatrices, puedes perdonar, pero las heridas dejan marcas que con ningún ungüento salen. Cicatrices que quedan en el alma y muy pocas veces sale, pero qué puedo hacer en esos casos, qué comprar, en qué pensar, si quedan tantas cosas por sanar.
En este instante lo único que importa es que yo este bien...

UnA NoChe dE LLuViA

29 de enero de 2008
son casi las once de la noche, ha comenzado a llover, el cielo oscuro como una cueva, las gotas de agua fría helan mi cuerpo, todo pareciera solitario, mi cama pareciera sola, una sensación de soledad, ¿qué pasará?, que nos traerá el nuevo día, mañana un nuevo reto... vivir cada día...

ESCRIBIR ES VIVIR


¿será cierto eso? para mi el escribir es parte de mi vida, un desahogo, un suspiro, un alivio, paz para el alma...